Drie essays
Estimated reading time: 3 minuten
In drie essays benadert de auteur het verschijnsel fanatisme.
In het eerste essay: “Beste Fanatici” beschrijft hij in mijn ogen twee dingen. Het eerste is het verschijnsel “fanatisme” dat hij uitgebreid illustreert aan de hand van zijn ervaringen als Jood in Israël, maar waarbij hij zijn ogen niet sluit voor de rest van de wereld. Fanatisme is een uitgebreid begrip, dat volgens zijn beschrijvingen enkele tegenstellingen in zich meedraagt: liefde en haat. Mededogen en meedogenloosheid. Het tweede, waarnaar hij eerder een korte zoektocht opstart, is een oplossing, een geneeswijze voor datzelfde fanatisme. Hij vindt geen mitigerende middelen, maar stelt wel enkele preventieve zaken voor: humor, zelfspot,… (en ik vermoed ook liefde in alle vormen).
In het tweede essay: “Lichten, niet een licht”, schrijft hij veel over gebruiken van het Jodendom als cultuur. Niet enkel de religie of het volk. Hij raakt daarbij aan wat passé is, of beter, wat cultureel overleeft omdat de mens de religie bezit, en niet andersom, bijvoorbeeld. Hij raakt daarbij ook aan wat eigen is aan de cultuur: alles wordt bevraagd, in vraag gesteld, zelfs God kan voor een tribunaal geroepen worden.
In het derde essay: “Dromen die Israël maar beter snel op kan geven” schrijft hij over fanatisme dat bestaat aan de twee kanten van Israël: dat wat ik even noem de “binnenkanten” en de “buitenkanten”: enkele standpunten van de Israëli’s, enkele standpunten van de Palestijnen, de wrijvingen van beide volken, het vooruitzicht van ooit op een tweestatenoplossing. En hoe fanatisme kan gebruik maken van zowel politiek als wapens. Dat men in de politiek en militair medestanders kan hebben, maar dat het geen vrienden zijn, want morgen kunnen ze lijnrecht tegenover je staan. Finaal uit hij zijn liefde voor Israël.
Vond u deze boekbespreking waardevol? Ontdek dan ook deze gerelateerde artikels voor meer inspiratie en inzichten: